borstvoeding voor je peuter

Vanavond ben je 3 jaar geworden.
Je bent nu twee keer zo groot en vijf keer zo zwaar als toen je werd geboren.
Je drinkt aan mijn borst.
Zoals ik nu naar je kijk, vanuit deze hoek, ben je helemaal niets veranderd sindsdien. Ik vind je zelfs nog op het echo-plaatje lijken. Je profiel is schijnbaar onveranderbaar, of ik zie de verandering niet, omdat ik altijd zoveel naar je heb gekeken.

Als je boos was of in paniek, bracht de borst je altijd rust

Je drinkt niet omdat je het nodig hebt om van te groeien. Ook is het geen troost meer zoals vroeger. Toen kon ik elk huiltje en alles wat er maar tegen kon zitten, stillen door je aan te leggen. Jouw pijn is mijn pijn en wat mis ik dat wondermiddel wat ons beiden kon sussen. Ook als je boos was of in paniek, bracht de borst je altijd rust. Moet ik nu eens proberen, ha, als je boos bent moet je echt niets van mijn borst weten, je vindt het alleen maar irritant als ik op "ongepaste" momenten mijn tepel aanbiedt. 

Je peuterbrein raast en tiert:

Nee
Ik wil dat niet
Moet niet
Ik wil niks!

Je laat je ook echt niet chanteren of belonen met de borst. Nee zo werkt dat niet voor je. Alleen op vaste momenten wil je nog. Soms twijfel ik of je dat alleen maar doet omdat het nu eenmaal de gewoonte is geworden.
En soms wil je ook op de "gepaste" momenten niet drinken en ga je liever gewoon spelen.
Ik laat je maar, ik wil je niet opdringen, maar ik houd me altijd beschikbaar.

Hoeveel melk er nog uit komt, ik heb geen idee. Ik hoor je wel slikken maar zie geen melkdruppeltjes. Er zit wel opgedroogde, harde melk in mijn tepels en soms tintelen ze nog ‘s morgens vroeg als ik aan jou denk. Maar niet meer dat keiharde prikkende gevoel als vroeger toen de melk eruit kon spuiten.

Je zegt het weleens: mama, kwam geen melk uit. 
Ai, denk ik dan, failed on you.
Maar je geeft er niks om. Het gaat je niet om het vocht. 
Soms zet je het in om nog een borst te mogen:
Nog een kantje proberen, daar komt wel melk uit.

Plichtsgevoel, moederliefde en zelfliefde streden om voorrang

Er is een tijd geweest waarin ik iedere avond besloot om ermee te stoppen en iedere ochtend gewoon weer ging geven.
Doodvermoeiend was dat. Plichtsgevoel, moederliefde en zelfliefde streden om voorrang.
Nu laat ik het maar. De keuze is volledig aan jou.
Ik geef toe, soms dring ik me wel aan je op. Dat ben ik ineens bang voor een borstontsteking en moet je perse van me drinken aan een bepaalde kant. 
Maar daar doe je niet aan mee, je doet geen dingen die je niet wilt, je bent immers peuter.

Je drijft me behoorlijk ver. Ik wil mijn borsten eigenlijk wel weer eens voor mezelf. Ze lijken nu meer jouw bezit. Onderhevig aan jouw grillen. Ik zou niet eens meer weten wat voor moeder ik ben zonder borstvoeding te geven.

Maar dan was er deze avond, waarop je na bijna 2 jaar weer eens aan mijn borst in slaap viel.
Je was uitgeput van het avond-bezoekje aan de kapper, na een lange dag.
Opgebrand van je eigen getier, gesnik en gehik. Ontroostbaar. In paniek. Als ik iets oversla van onze routine, om je zo sneller in bed te krijgen en je je welverdiende rust te geven, raak je alleen maar meer in paniek. Vertrouwdheid en vastigheid geeft je rust in je hoofd.

Ik voel me diep verbonden met jou

Ik wrijf langzaam met mijn hand over je ruggetje van boven naar beneden. Ik zing klanken. Je komt langzaam tot rust.
Je ligt in bed op een plek waar je normaal niet ligt. Je ziet er weer uit als de pasgeboren jij.
Je ziel is zichtbaar in je vermoeide, strakke gezichtje. Je bent even ontdaan van alle aardse trekken. 
Dit is de rauwe jij. De essentie van wie je bent. Wat er overblijft, als als je weglaat wat het leven op je heeft geplakt. 
Zo kwetsbaar en naakt als toen je net uit de baarmoeder kwam. Ik voel me diep verbonden met jou.

Wil bij mama drinken, zeg je dan zacht.
Ik ga in de grote stoel zitten en je klimt zelf uit je bed en op mijn schoot.
Ik doe mijn beha open en je pakt de tepel met je mond. Je handjes om mijn borst.
Je zuigt zachtjes en doet nog een paar nahikjes. Dan hoor ik aan je ademhaling dat je slaapt. Het soort slaap dat hard over je heen valt, waar je met grote teugen aan overgeeft, na totale uitputting.
Dan sluit de bubbel om ons heen en zakken we samen weer in die tijdloosheid. Een veld van liefde. De liefde tussen een moeder en een kind: The greatest love of all.

Je voelt diep gevoed, tot in je kern van je wezen

Jij slaapt en ik waak.
Ik kijk naar je en het enige dat ik doe is liefhebben. Intenser dan ooit.
Ik hou van de baby die je ooit was en het grote kind dat je nu al bent. 
En alles daartussen.
En alles dat nog komen gaat, waarvan ik de kiemen al in je zie groeien.
Ik leg je in bed en je slaapt rustig door.
12 uur lang.
En als je wakker wordt, ben je als herboren: nog vrolijker en met nog meer praatjes dan voorheen.
Je voelt diep gevoed, tot in je kern van je wezen.
Zo hebben we elkaar gevoed.
We kunnen er weer tegenaan samen.

De tranen om wat ooit was maar nooit meer zal zijn, komen pas later. Wanneer ik me realiseer dat je alleen maar groter gaat worden.
Ach, we verzinnen wel iets anders om onze verbinding te bekrachtigen.

Ooit.

Ooit stop ik. Maar nu nog niet.

#luisterkind
#afscheid
#nieuwe fases
#zielsgesprekken
#moederliefde
#borstvoeding
#peuter